Przedziwne przypadki Salomei Przygody

Ahoj, przygodo chciałoby się rzec, czytając najnowszą książkę Marty Kisiel „Nomen Omen”.  Ta książka o łacińskim tytule opowiada o losach Salki Przygody (znaczące nazwisko mówi czytelnikowi czego może się spodziewać po bohaterce), która postanawia w końcu wyprowadzić się od rodziców, pozostawiając ich na pastwę braciszka. Wyrusza na podbój Wrocławia, znajduje prace w uczelnianej księgarni oraz wynajmuje pokój u pewnej starszej pani. Mroczny dom, od którego stronią mieszkańcy i taksówkarze, ma niezwykłych lokatorów: gadatliwą papugę oraz jedną, dwie... trzy staruszki, bliźniaczo do siebie podobne. 

 Naszej rudowłosej bohaterce nie raz stanie włos na głowie, tym bardziej, że za nią przywlecze się jej mało rozgarnięty brat, nazwany Niedasiem. Ów typ, przynoszący wiele kłopotów i udręki starszej siostrze, to mistrz gier komputerowych i slangu młodzieżowego. Niedaś postanawia zrobić wielką niespodziankę siostrze i wynajmuje pokój w tym samym domu.  A to oznacza kataklizm w mniemaniu Salki, która nawet nie wie z czym przyjdzie się jej zmierzyć. Poczynając od zarażenia jednej ze staruszek i papugi miłością do gier komputerowych po … (o, tego zdradzić Wam nie mogę!).

Marta Kisiel po raz kolejny zaskakuje humorem, postaciami  i historią, w której przeszłość miesza się z teraźniejszością. „Ałtorka” zaprasza nas w podróż do wojennego Breslau,  jest jak prządka, która tka niezwykłe losy bohaterów. I nie ona jedna posiada w tej powieści taką zdolność… Nić prowadzi nas przez tragiczną historię rodzinną, połączoną z siostrami Bolesnymi. Kim są staruszki?

„Nomen Omen” zaskoczy fanów polskiej fantastyki, uzależni i każe z utęsknieniem wyczekiwać na książki Marty Kisiel. Jest w jej prozie coś wyjątkowego, błyskotliwego, hipnotyzującego. 

Jest też humor, jedyny w swoim rodzaju "kisielowy", którego nie żałuje autorka i sypie nim gęsto i mocno. Nic więc dziwnego, że czytelnik wybucha zaraźliwym i opętańczym śmiechem, od którego trzęsie się jak galareta. Nie wierzycie...? To właśnie, staram się wyprowadzić Was z dużego błędu, w którym tkwicie :)

Nie będę tu słodzić – Marta Kisiel to jedna z moich ulubionych pisarek. I należę do grona cierpiętników, czekających na kolejne książki. Ale warto. Fabuła jest przemyślana, okraszona dialogami, z których możemy czerpać do woli, aby użyć je i przytoczyć we własnym zakresie i sytuacji.  Bohaterowie zaskakują (nawet siebie), a ich losy jeszcze długo siedzą w czytelniczej głowie. Takich książek życzę sobie jak najwięcej pod moją strzechą.  

Marta Kisiel to wielbicielka romantyzmu, epoki zaszufladkowanej przez szkolne podręczniki. Pisarka daje drugie życie Słowackiemu oraz literaturze epoki romantyzmu, która może zaskoczyć każdego kto zechce w niej szukać czegoś dla siebie.

Swoje upodobanie do romantyzmu i liczne motywy, które odnajdziemy w tej powieści ,autorka tłumaczy takimi słowami :

„Romantyzm sypie się ze mnie garściami jak trociny ze starego misia. Wszędzie coś wetknę, wplotę – a to cytat, a to nawiązanie, a to inną aluzję, nie tylko do Słowackiego. Z jednej strony nie potrafię, nie chcę się powstrzymać i z zapałem daję wyraz temu, co mnie fascynuje najbardziej, z drugiej zaś… Tli się we mnie nadzieja, że w ten pokręcony jak baranie rogi sposób zdołam choć trochę ten znienawidzony romantyzm stopniowo odczarować i czytelnicy zobaczą w nim coś więcej niż narzędzie tortur z czasów szkolnych.”  

 (wywiad Jest i śmieszno, i  straszno.  Z Martą Kisiel rozmawiała Kinga Szafruga. Źródło: http://www.empik.com/jest-i-smieszno-i-straszno-wywiady-empikultura,91798,a).

I na co jeszcze czekacie – biegiem po „Nomen Omen”  :)