sobota, 27 lipca 2013

Zawód stracharza... czy na pewno dla dzieci?

      Są takie książki, które czytają zarówno dorośli i dzieci i nie mam tu na myśli baśni. Do takich powieści należy "Zemsta czarownicy" Josepha Delaney`a (pierwsza część Kronik Wardstone). Na okładce pojawia się informacja, że wiek czytelnika powinien wynosić 10+. Niestety spierałabym się z tym, ponieważ historia młodego chłopca ociera się o prawdziwy horror... I pojawia się pytanie czy na pewno dla dzieci? 
      Głównym bohaterem jest Tom, syn farmera, który zostaje oddany stracharzowi na naukę. Ma on zostać w przyszłości pogromcą duchów, czarownic, bogin i umarlaków - jeżeli oczywiście przejdzie trudne próby i przeżyje. A niebezpieczeństwo kryje się na każdym rogu. Tom nie stroni od nauki i pracy fizycznej, uczy się także odwagi i cierpliwości, a dzięki wyjątkowym zdolnościom - widzi więcej niż zwykły śmiertelnik. Matka chłopca okazuje się być kim więcej niż kobietą, strażniczką domowego ogniska. Bycie stracharzem to nie bajka, ale ciągła walka z ciemnością i złem. Tom, niczym wiedźmin musi stykać się z niezwykłymi istotami, które są brutalne, mroczne i niosące śmierć ludziom. Sama fabuła jest dość tajemnicza i naprawdę trzyma w napięciu, nie brakuje tym samym scen dość mrocznych, strasznych, które powodują, że czytelnik dostaje gęsiej skórki. Sama postać stracharza jest tajemnicza, ale i fascynująca. Młody Tom staje przed nie lada wyzwaniem, kiedy musi samodzielnie zmierzyć się z czarownicą - ale nie z  taką baśniową staruszką, ale prawdziwym, krwiożerczym monstrum. I wtedy strach staje się największym sprzymierzeńcem...  
Bohater dowiaduje się od swojego starego nauczyciela, że nie wszystkie czarownice są złe... Kiedy spotyka dziewczynę Alice - jego intuicja i ufność zostają poddane próbie - bo czy można wierzyć młodej czarownicy?

      Niby książka dla dzieci, niby młody bohater, który uczy się samodzielności i prawdziwego życia (jeżeli zawód stracharza można tak nazwać) - ale tutaj pojawiają się pewne wątpliwości. Jest to powieść dla młodych czytelników, dojrzałych, odważnych, lubiących czarny humor i mroczne historie. Innych może naprawdę przestraszyć... Klimat "Zemsty czarownicy" jest naprawdę specyficzny i sprawia, że wsiąka się w niego na dłuugie godziny. Z mojej perspektywy jest to książka naprawdę mocna, zaskakująca, niebanalna i fascynująca nawet dorosłego czytelnika. Życie Toma nie jest łatwe, pojawia się problematyka samotności, pozostawionej rodziny, ale i rozpoczęcia nowego życia, poszukiwania swojej drogi i kształtowania przyszłości. Ciekawe co w dalszych częściach przygotował dla nas autor - na pewno nic słodkiego i bajkowego, ale prawdziwą wyprawę pełną wrażeń, bezdechu i czającego się na każdej stronie mroku. Myślę, że książka spodoba się nastolatkom, preferującym straszne opowieści, bo historia o stracharzu nie jest przeznaczona dla wszystkich. Na pewno dla dorosłych zakochanych w fantastyce - taki młodszy odpowiednik wiedźmina.

piątek, 19 lipca 2013

Muzycznie i optymistycznie....

  W ten słoneczny, letni piątek warto posłuchać dobrej muzyki. Odpocząć od radiowych hitów i wsłuchać się w coś innego, inspirującego a jednocześnie energetycznego. Wybrane utwory są bardzo optymistyczne, dlatego zalecam słuchanie ich rano - gwarantują miłe rozpoczęcie dnia! Dla mnie są terapią wywołującą uśmiech i dobry nastrój :)


 
Stashka- Na skraj świata 

 
                                     Zamachowski i Grupa MoCarta - Kobiety jak te kwiaty

                                           Natalia "Natu" Przybysz - Niebieski

   Zaz- On ira

                                                                Ania- Sublokatorka 

                                  Justin Timberlake - Suit And Tie (świetny teledysk; klimat, elegancja i szyk )

                                                         SDM - Bieszczadzkie anioły

                                                                 SDM - A ona cicha

czwartek, 18 lipca 2013

Zimowe przekleństwo - oczami wilka



„Drżenie” Maggie Stiefvater to powieść  stworzona aby czytać ją w zimowe wieczory. Mróz, lodowaty wiatr, las i „mroczna” biel tworzą ciekawy świat, w którym  ukrywają się wilkołaki. Autorka stworzyła zupełnie inny obraz tej fantastycznej istoty. A wszystko to, aby chwycić serca młodych czytelników.  Wilkołaki to tak naprawdę wilki, zwierzęta z czystym instynktem przetrwania. Przemiana człowieka zachodzi wraz z ze zmianą pory roku – zima staje się przekleństwem, ponieważ chłód prowadzi do metamorfozy w wilkołaka (a raczej wilka).
„Drżenie” to typowy romans dla młodzieży – On jest wilkołakiem, a ona człowiekiem. Łączy ich pewne zdarzenie z przeszłości. Grace od dzieciństwa interesuje się wilkami, jest to wręcz chorobliwa fascynacja, która wiąże się z dawnym tragicznym wspomnieniem. Dziewczyna stała się ofiarą wilczej watahy, ale jeden z wilków z niewytłumaczalnych powodów uratował ją przed śmiercią.  Grace domyśla się, że wilki nie są zwykłymi zwierzętami... Jej przypuszczenia i fantazje staja się rzeczywistością, kiedy pomaga rannemu chłopakowi . Sam jednak nie jest zwykłym nastolatkiem….
Miłość Sama i Grace jest bardzo naiwna, przesłodzona i ciężka dla czytelnika. Opisy przeżyć głównych bohaterów i narratorów jednocześnie, są dość monotonne i wstrzymują akcję. Kreacje rodziców Grace przerażają , są niedbałe i słabo umotywowane. Dorośli nie interesują się swoją córką, dochodzi do paradoksalnych sytuacji kiedy ona sama przygotowuje rodzicom posiłki , a także kiedy Sam u niej nocuje, a matka i ojciec nawet o tym nie wiedzą. Są jakby dodatkiem do fabuły i podkreśleniem jak bardzo samotna i wyobcowana jest główna bohaterka.
Gdyby nie wilki, metamorfozy Sama czy innych postaci powieść byłaby naprawdę nudna i sztuczna. Sam jest bardzo dojrzały jak na swój wiek, a tytułowe drżenie to zapowiedź przeistoczenia w wilka, które oznacza całkowite wyzbycie się  człowieczeństwa, uczuć, emocji czy wspomnień.  Po kilku latach wilkołak na zawsze pozostaje w skórze wilka i nie ma możliwości powtórnej przemiany w człowieka. Oczywiście jest to tylko teoretycznie niemożliwe ale w naszej powieści wszelkie zasady i prawa wilczego świata zostają złamane.  Przekaz jest prosty – miłość przezwycięży wszelkie przeciwności i nawet groźny wilkołak ulegnie uczuciom.
Ostatecznie powieść mnie nie przekonała, nie poczułam ani drżenia, ani dreszczy…  Książka jest skierowana przede wszystkim do nastolatków i dorosły raczej się w niej nie odnajdzie. Sam pomysł na wilczego bohatera jest ciekawy i można z niego wykreować wiele różnorodnych epizodów, ale główny wątek  nastoletniej miłości zbyt bardzo przypomina sztandarowe historie rodem opowieści o wampirach. Być może lipiec nie jest odpowiednim miesiącem na taką lekturę, ale z czystej ciekawości można przeczytać. Nie spodziewajmy się jednak zbyt wielu fantastycznych i mrocznych wątków… Ot, lektura na dłuższą wakacyjną  podróż.

sobota, 6 lipca 2013

Czas dojrzałych wyborów

"Ania na uniwersytecie" L. M. Montgomery to jedna z tych książek, którą odkładałam, zwlekałam z przeczytaniem, próbując znaleźć odpowiedni moment na kolejne losy Ani z Zielonego Wzgórza. Dlaczego? Byłam przekonana, że rudowłosa bohaterka straci swoją charyzmę wraz z wkroczeniem na ścieżkę dorosłości.
Otóż Ania, jako bohaterka z aspiracjami, postanawia kontynuować naukę i kształcić się na Uniwersytecie w Redmond. Nie jest to jednak opowieść o studiowaniu czy uczelnianym życiu ale o dorastaniu i poszukiwaniu drugiej połówki. Wszystkie przyjaciółki Ani marzą o zamążpójściu i wokół tego tematu zostaje osnuta cała fabuła. Ania przeżywa wewnętrzne rozterki (niczym Werter) i pozostaje rozdarta miedzy przyjaźnią a miłością. Jej marzenia o księciu na białym koniu prowadzą ją na drogę złudzeń. Nasza piegowata bohaterka nie stroni od romantycznych opisów i zwierzeń, jednak coraz bardziej boi się samotności. Zaczyna też rozpoznawać własne, nowe uczucia. 
Ania niczym nie różni się od współczesnych dziewczyn, przeżywających miłosne rozterki. Jednak najbardziej ujmujące jest to, że wcale się nie zmienia, pozostając ciągle skromną i dobrą Anią z Zielonego Wzgórza. Nie zmienia jej życie w mieście, towarzystwo, atmosfera uczelni. Powracając do ukochanego Avonlea powraca tym samym do wspomnień, które dominują w jej przemyśleniach. 
Czas spędzony na uniwersytecie obfituje w liczne przyjaźnie, nowe znajomości i sympatie. Ania spotyka na swojej drodze wiele ludzkich historii- tych zabawnych  i smutnych. Oprócz wiedzy i spełnionych marzeń o wykształceniu, Ania dorasta, staje się kobietą. A obok niej jest zawsze ktoś bliski...
Powieść "Ania na uniwersytecie" spodoba się przede wszystkim młodym, dorastającym dziewczynom, które dopiero kształtują swoją tożsamość. Niestety dla mnie zabrakło czegoś więcej, tego za co Anię się kocha miłością czytelniczą. Ania nie jest już dzieckiem, pomimo, że dalej lubi bujać w obłokach i ma romantyczny i sentymentalny charakter - to czasy dzieciństwa stają się tylko wspomnieniem. Sama bohaterka ubolewa nad upływającym czasem. Granicą między beztroskim i niewinnym dzieciństwem a dorosłością jest właśnie małżeństwo.
Niezwykłą rolę w książce nadal pełni natura, która zostaje zobrazowana bardzo plastycznie, malarsko. Do Avonlea pragnie się wracać, aby zobaczyć wraz z Anią znajome miejsca: czy to Chatkę Ech czy Aleję Zakochanych. Każdy ma takie miejsca, które przypominają mu o przeszłości. Przyroda jest dla Ani przyjacielem i przestrzenią wytchnienia, spokoju. Wśród drzew i kwiatów odżywa tak naprawdę prawdziwa, mała Ania Shirley.


Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytamy Anię :)