Kim jest ta osoba w lustrze? O traumie niepamięci

Patrzysz w lustro i nie poznajesz własnego odbicie. Kim jest ta nieznajoma? Jak ma na imię? Dlaczego nic nie pamięta?  Pamięć ludzka jest delikatna, na niej opiera się cała nasza tożsamość, zakorzenienie w rzeczywistości. A gdyby nam to wszystko zabrać, kim bylibyśmy? 

Anna Fryczkowska w swojej najnowszej powieści „Kurort amnezja”  wprowadza czytelnika w świat zagubionych kobiet, poszukujących swojej tożsamości. Wanda, po nagłej śmierci męża Pawła, kontempluje swój ból, planując jednocześnie zemstę. Po pogrzebie ukochanego mężczyzny dowiaduje się, że nie znała zbyt dobrze Pawła. Mąż miał kochankę, którą dobrze ukrywał, ale w dniu wypadku to właśnie z nią podróżował. Wanda jedzie do morskiego kurortu – Brzegi , aby tam odnaleźć odpowiedzi na pytania, dotyczące człowieka, którego kochała. Marianna, młoda studentka prawa, po niefortunnym wypadku traci całkowicie pamięć. Otacza ją opieką narzeczony, pomagając jej przywrócić wspomnienia. Marianna, nie wie, że to jej szuka Wanda, zraniona i opuszczona wdowa. Dziewczyna tak naprawdę nie pamięta kim jest, kim była, czuje się dla siebie kimś obcym, nieznanym. Czytelnik dusi się od nadmiaru wrażeń, powoli układając odłamki przeszłości. Ma w tym pomóc żółty notes Pawła, męża Wandy oraz przypadkowe zdarzenia, które układają się w serię krwawych historii. Nie tylko Wanda będzie chciała zemścić się na Mariannie…

„Kurort amnezja” przytłacza czytelnika emocjami, bólem, wiwisekcją utraty. Ta powieść ma wiele twarzy, tak jak jej bohaterowie. Z jednej strony to historia amnezji, zmagania się z odkrywaniem samego siebie, z drugiej to próba przepracowania straty najbliższej osoby, żałoby, która wiąże się z przeżywaniem na nowo makabrycznych obrazów śmierci. Po części widać tutaj echa książki Ingi Iwasiów  „Umarł mi. Notatnik żałoby”, szczególnie w sposobie przeżywania żałoby, odtwarzania obrazu zmarłego, jego zamiany z człowieka w ciało, martwe,  podlegające prawom natury i rozkładu.   

Miejsce, w którym toczy się akcja powieści, Brzegi, jest opustoszałym kurortem nadmorskim, który tętni życiem w okresie letnim. Przenikające zimno, bryza nadmorska, opuszczona plaża, to wszystko tylko potęguje poczucie wyobcowania i samotności. W tej miejscowości wszyscy się znają, panuje zaściankowość i tradycjonalizm, taka miniaturka polskiego piekiełka.

Wypadek zmienia wszystko, życie każdej z kobiet odwraca się o 360 stopni. Wanda rzuca pracę, popada w depresję, myśli o samobójstwie, odkrywając powoli, że Paweł ją okłamał, był kimś zupełnie innym, tak naprawdę go nie znała. Marianna natomiast nie potrafi zaakceptować dawnej siebie, pewnej siebie atrakcyjnej,  prowokatorki. Amnezja daje jej drugie życie, ale z bagażem pierwszego, od którego nie może się uwolnić. Tak naprawdę obie kobiety czują się wykorzystane, łączy je podobne uczucie – straty, oznaczającej błądzenie w rzeczywistości. Wanda oddałaby wszystko aby zapomnieć o przeszłości, natomiast Marianna pragnie ją odzyskać. Historia tych kobiet jest bolesna,  psychologicznie trudna do zniesienia. I w tym tkwi charakterystyczny pazur Anny Fryczkowskiej, która  zagląda do umysłu swoich bohaterów, wydziera ich emocje, bóle, grzechy, wszystko to, co człowiecze. Każda z tych postaci jest naznaczona jakimiś traumami, czy to mieszkańcy nadmorskiego kurortu czy ciotki, prowadzące pensjonat, czy sami Warszawiacy, żyjący wyłącznie pracą i karierą. 

Świat Fryczkowskiej jest brutalny, zakłamany, chciwy, chociaż pojawiają się w nim drobne promyki nadziei jak opieka Marianny nad psem, który staje się jej jedynym przyjacielem, akceptującym jej wszelkie wady. Wanda i Marianna nie są suchymi, papierowymi bohaterkami – mają swoje słabości, grzechy i problemy, podejmują jednak wysiłek aby znaleźć odpowiedzi na gnębiące je pytania. 

„Kurort amnezja” to ksiażka, która wsiąka w duszę, to historia, którą nosi się w sobie i mimowolnie do niej powraca. To książka o naszym świecie, o nas samych. I ta prawda najbardziej boli, zaciskając pętle na naszym umyśle.