Widząc okładkę książki "Wada wymowy" Agaty Porczyńskiej nakreśliłam sobie tendencyjny zbiorek opowiadań o nostalgicznej miłości. Nie czytałam wcześniej recenzji, więc dość niewinnie i nonszalancko zabrałam się do czytania. Już pierwsze opowiadanie postawiło mnie na nogi i odebrało wszelkie poprzednie złudzenia. Ostro! Z pazurem! Każde opowiadanie traktuje o miłości, autorka nie boi się słów, wulgaryzmów i języka, którego używa współczesna młodzież. Można zauważyć, że o uczuciach i zakochaniu mówi się drastycznie, czasami groteskowo ale z różnych punktów widzenia. Styl przypomina mi trochę Masłowską. Bohaterowie opowiadań dosłownie cierpią na tytułową wadę wymowy - nie potrafią mówić o miłości, swoich emocjach, ukrywają się za maskami - są dość kontrowersyjni, czasami ukazani w krzywym zwierciadle,ironicznie czy groteskowo.
Jak można ocenić ten debiut? Na pewno nie można do tej pozycji podchodzić zbyt poważnie, ale z lekkim dystansem. Jest to literatura dla mniejszego grona odbiorców, którzy znajdą w niej zabawne stylizacje czy językową groteskę i "szyderę". Żonglowanie konwencjami, różnymi postaciami i istotnymi, polskimi problemami to właśnie wyznacznik tej prozy. Sama autorka już przez okładkę drwi, mruga do nas okiem, chce nas wciągnąć w ten dziwaczny potok, bezpruderyjnych, emocjonalnych i szokujących słów. Kilka opowiadań przypadło mi do gustu, inne wywołały śmiech, oburzenie - krótko mówiąc nie były mi obojętne, zawsze budziły emocje - często skrajne.
Po tej lekturze zastanawiałam się jak można opisać miłość, zakochanych odchodząc od stereotypowych konwencji, romansowych ujęć czy właśnie takich perwersyjnych, krzykliwych opisów... Przyszła mi na myśl poezja lub powieści hiszpańskie, portugalskie, w których namiętność zostaje opisana dość barwnym językiem, kipiącym, bardzo sugestywnym. Może tego polskim pisarzom brakuje? Temperamentu, poetyckości, prawdziwej namiętności.
Wiele ludzi ma jednak problem mówienia o uczuciach, ich wyrażania, nazywania. Bo czym jest miłość? Jak ją zdefiniować, wyrazić... czasami brakuje słów...
Przyznam że nigdy nie byłem wielbicielem książkę o miłości jednakże ostatnio przekonałem się ze między akapitami można znaleźć wiele prawdy. Ta książka mnie zaciekawiła ponieważ w dzisiejszych czasach każdy ma taką wadę wymowy. Ok żeby nikt się nie przyczepił większość. W dobie komputerów zapominamy o komunikacji a komputery zastępują nam spotkania w barze umożliwiające prawdziwe poznanie drugiej osoby. O miłości jednak nie mówią tylko słowa a również gesty które zobaczymy tylko na spotkaniach w cztery oczy. Moim zdaniem trzeba do miłości podejść z powagą ale też z pewnym dystansem jest to uczucie którego poszukujemy przez całe życie ale zbyt wielkie przywiązanie do poszukiwań też źle się może skończyć.
OdpowiedzUsuńMoże dlatego też ludzie zupełnie inaczej podchodzą do uczuć, swoich emocji. Miłość nie jest już niestety lekarstwem na zło i nie cementuje na zawsze związku... być może za dużo pragniemy, wymagamy, zbyt szybko podejmujemy decyzje i za mało mówimy o własnych uczuciach.
OdpowiedzUsuńA powinna być lekarstwem bo człowiek zakochany to człowiek szczęśliwy :) Bo teraz większości związków jest zawarta ze względu np na rodzinę albo że ktoś nie chce być sam na starość a na prawdziwą miłość trzeba poczekać bo warto :)
OdpowiedzUsuńLudzie często nie zdają sobie sprawy jak wiele miłość wymaga, jak duża to odpowiedzialność i nauka walki z własnym egoizmem. A przychodzi najczęściej w najmniej oczekiwanym momencie :)
UsuńPięknie powiedziane! :) Pozdrawiam ciepło, moja ulubiona Bibliotekarko! :)
UsuńChyba w sam raz na ten walentynkowy czas ;) Dobrze o niej wiedzieć ;)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam cieplutko i zapraszam do mnie ;)
Nie wiem czy akurat na romantyczne walentynki ale na pewno warto przynajmniej spróbować przeczytać kilka opowiadań jako eksperyment czy jako poszukiwanie nowych form literackich :)
UsuńPozdrawiam