Być jak RAMBO

  Autorzy młodzieżowych powieści lubują się w pisaniu często książek katastroficznych, pokazujących przyśpieszony proces inicjacji, dorastania w warunkach ekstremalnych. Jednego dnia można mieć piękne, amerykańskie życie rodem z „american dream”, a po chwili stać się niewolnikiem, sierotą, człowiekiem, który musi szybko zmienić cały system wartości- ba całą perspektywę, aby nie zginąć.

Tak w skrócie wygląda idea cyklu „Jutro” autorstwa Johna Marsdena. Skuszona ogromnym fenomenem tej książki poszłam za „owczym pędem” i przeczytałam pierwszą część:  „Jutro – kiedy zaczęła się wojna”.  Fabuła dotyczy kilku przyjaciół, którzy wybierają się na samotny wypad w góry, a dokładnie w rejony pustkowia zwanego Piekłem. Narracje prowadzi jedna z nastolatek  - Ellie. Radosne baraszkowanie młodzieży dobiega końca, ale ich powrót do domu okazuje się początkiem dramatycznych zdarzeń. Otóż trafiają w samo sedno konfliktu zbrojnego, ich rodziny zostają uwięzione, a miasteczko całkowicie splądrowane. Zaczyna się wojna. I co robią nastolatki? Otóż nie panikują, nie poddają się, ale postanawiają walczyć…. I tutaj pojawia się dla mnie wiele splotów wydarzeń wskazujących na powieść osadzoną w świecie superbohaterów.

Pomijając problemy miłosne tej grupki nastolatków, dziwi mnie bardzo kreowanie postaci na wzorzec choćby Rambo. Młodzi ludzie szybko obierają sobie przywódcę, planują działania partyzanckie i są tak „naładowani” adrenaliną, że z łatwością wysadzają most, ratują przyjaciół z opresji. Przypomnijmy, że ich miasteczko zaatakowali żołnierze – wyszkolone maszyny do zabijania, uzbrojone itd. Autora cyklu podziwiam za wyobraźnię, bo znając współczesne realia, słowa: patriotyzm, walka, partyzantka dla większości młodzieży kojarzą się z lekcjami historii.

Książka jest głównie skierowana do młodzieży. Wątek miłosny, przemyślenia bohaterki wskazują, że wojna czasami zostaje w tle, w podświadomości. Bohaterowie dorastająca szybko, stając się surogatami Rambo. Jak na nastolatków myślą zaskakująco trzeźwo i logicznie. Działają jak prawdziwi żołnierze, dlatego ta powieść jest tak bardzo nierealistyczna. Nie potrafiłam zidentyfikować się z jakimkolwiek bohaterem „Jutra”, a szkoda bo pomysł książki interesujący. Czy przeczytam kolejną część? Pewnie tak – może bohaterowie nabiorą ludzkich cech, bo na razie jest dość plastikowo.

Może i książka ma fanów na całym świecie – ale to chyba w gronie młodszych wiekiem, którzy potrzebują heroicznych bohaterów, niecodziennych scenerii i adrenaliny. Dla mnie mit Rambo niech lepiej pozostanie  na ekranie, w 4 odsłonach.

Do refleksji: Jak my w tak młodym wieku zachowalibyśmy się w obliczu wojny?